ΣΑΒΒΑΤΟ 02.06.2018
Θέμα: «Τα 3 ρολόγια της Πόλης»
Συμμετέχουν:
- ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ Σύλλογος Ελευσίνας «Το Αδράχτι»
- Σύλλογος ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ Ελευσίνας
- Σύλλογος ΣΥΜΙΑΚΩΝ Ελευσίνας «Μιχαήλ Αρχάγγελος»
Είναι στιγμές στη ζωή μας, που ο χρόνος σταματάει το μονότονο μέτρημά του. Τέτοιες είναι κι οι στιγμές του ξεριζωμού από την πατρίδα. Τέτοιες είναι κι οι στιγμές που ένας τόπος υποδοχής θα πλατύνει ξαφνικά.
Μια τελευταία ματιά στον τόπο μας πριν τον αφήσουμε. Φορτωμένοι ερωτηματικά και στο χέρι τα μπογαλάκια με το λιγοστό περιεχόμενό τους. Μια τελευταία ματιά και στο ρολόι της πόλης. Η ώρα που γράφει μένει στη μνήμη χαραγμένη για πάντα. Ορόσημο η ώρα που σπαράζει το χώμα και βογγάει ο αέρας της πατρίδας.
Σμύρνη – Αύγουστος 1922
Σ’ ένα υπόγειο του λιμανιού της Σμύρνης γλιτώσαμε κι απόψε απ’ το μαχαίρι. Αύριο είπανε, θα μας πάρουν καράβια. Για κάποιο τόπο στην Ελλάδα. Τι να μας περιμένει; Ποιοι να μας περιμένουν; Πού θα στεριώσουμε; Θα γυρίσουμε πίσω άραγε μια μέρα; Σφιχταγκαλιασμένο το μπογαλάκι με όλη την περιουσία: ένα εικόνισμα, λίγες φωτογραφίες, δυο ρουχαλάκια, ένα φυλαχτό. Η ζωή μας περνάει σαν ταινία. Το σπίτι, ο κήπος, το σχολείο, η εκκλησιά μας, οι φίλοι, οι γειτόνοι, τα σοκάκια, πάνε πέρασαν. Ένα διάλλειμα κι η ταινία σταμάτησε. Τι μας περιμένει στο δεύτερο μέρος;
Σύμη – Αρχές του 20ου αιώνα
Η Σύμη πεινάει και στενάζει ξανά στα χέρια των Οθωμανών. Αποκαρδιωμένος κόσμος. Η φυγή γίνεται ελπίδα με όνομα: Ελεύθερη Ελλάδα. Νύχτα και δραπετεύουμε από τη Σύμη. Σε λίγο θα μας πάρει το καΐκι. Σύμη μου μην κλαις, θα σ’ έχω στην καρδιά μου. Το ρολόι χτύπησε δύο. Το καΐκι φάνηκε στο βάθος. Η καρδιά μας χοροπηδάει από χαρά και λύπη. Θα πάμε στην Ελλάδα. Ελευσίνα λέγεται το μέρος, εργοστάσια και λιμάνι έχει, από θάλασσα γνωρίζουμε, αναγκαίοι θα είμαστε, ψωμί δεν θα μας λείψει. Τα δυνατά μας χέρια θα φτιάξουν μια νέα ζωή, μια δική μας γειτονιά και θα είμαστε ενωμένοι.
Τον ίδιο καιρό η Ελευσίνα σε διαρκή αναμονή
Από αρβανίτισα παιδούλα γίνεται μάνα και παραμάνα. Απλώνει αγκαλιές τις γειτονιές της και γλυκοτραγουδάει το αύριο. Οι μηχανές δεν σταματούν, οι καμινάδες χαράζουν τον ουρανό, τα φουρνέλα την τραντάζουν, το λιμάνι γεμάτο καΐκια κι εργάτες. Κι ο κάμπος της, αχ αυτός ο γόνιμος κάμπος που αιώνες ζητούσε χέρια, τώρα πια θα τα έχει άφθονα. Χέρια που θα γνωρίζουν από γη, αγόρια και κορίτσια να τραγουδούν την άνθιση του νέου αιώνα. Αγόρια και κορίτσια πληγωμένα του χτες, που γεννήθηκαν αλλού να γίνουν νύφες και γαμπροί. Να φέρουν χούγια κι έθιμα, μουσικές και αρώματα εξωτικά απ΄ όλη την Ελλάδα.
